Column Kevin van Eikeren: Wonen in Rotterdam

Uit: Nesthor jaargang 26, editie 4, december 2017 

Je woont jarenlang in (Kralingen-)Crooswijk, werkt je uit de naad voor de wijk en de mensen, en dan verdwijnt je naam in een grabbelton van de notaris en mensen uit Amsterdam en Utrecht worden voor een nieuw-bouwhuis in de wijk ingeloot. Daar sta je dan met lege handen. Klaar om uit een gevoel van onrechtvaardigheid de ramen in te gooien. Want je weet dat er niets betaalbaars meer gebouwd gaat worden in de wijk. 

Waarom is er geen beleid dat de mensen uit hetzelfde postcodegebied voorrang geeft, gevolgd door Rotterdammers buiten de wijk en vervolgens die forensen uit Utrecht en Amsterdam? Heel simpel: in Rotterdam is er de laatste jaren zonder visie, maar met een dorpse en conservatieve scepter gezwaaid. Iedereen is het er ongeveer wel over eens dat de wijken een gemengder woningaanbod moeten hebben. Ze waren alleen even vergeten dat mensen uit de wijken, die het sociale cement vormen en die een stap omhoog kunnen zetten in hun wooncarrière, het nakijken hebben in lotingen voor huur- en koopwoningen. Lotingen die alleen maar heftiger worden, omdat de komende jaren nog 20.000 huizen extra worden gesloopt. Wat is er dan nog meer zo visieloos?

Het stompzinnige idee dat je alles maar aan de markt over kunt laten en dat we dan allemaal fijn kunnen slapen. Resultaat is dat er de afgelopen jaren inderdaad heel veel geslapen is. Er zijn alleen maar woningen afgegaan van de voorraad , terwijl de bevolkingsprognoses allemaal laten zien dat er als een raket bijgebouwd moet worden. Steden zijn tof. Mensen willen er graag wonen en terecht. Rotterdam krijgt er de komende dertien jaar minimaal 50.000 mensen bij, maar het huidige stadsbestuur weet het te presteren om vier uur lang te debatteren over zes huizen in de Stampioenstraat.

Het zal de lezer niet vreemd in de oren klinken. Wie nu op zoek gaat naar een huis op de noordoever, ook ten noorden van de ring, zal 20%-30% boven de vraagprijs moeten bieden of in een lange rij huurders aan moeten sluiten. Je moet je een weg zien te vechten langs tientallen andere wanhopige mensen die op zoek zijn naar een huis bij een bezichtiging. Je zult wispelturig zijn of je nu wel of niet een achterlijk hoog bod gaat doen op een huis dat dat niet waard is. Ik geef je een tip. Denk nog even terug aan hoe de crisis in 2009 begon en zet een stap buiten de gebaande paden. Wees een pionier!

Ik ging je voor. Ik koos voor Zuid. Je weet wel, dat deel van Rotterdam waarvan iedereen nog steeds denkt dat de mensen er een hernia hebben van het kromlopen omdat ze zich de hele dag onder een kogelregen door moeten manoeuvreren. Niets van de vooroordelen is waar. Wie een paar jaar in Rotterdam woont, weet dat iedere straat een eigen karakter, verhaal en bewoning heeft. Zo ook bij mij in Oud-Charlois. Voor een betaalbare prijs heb ik een jaren-’30 -gezinswoning kunnen kopen, woon ik 20 minuten fietsen bij het centrum vandaan en als ik drie keer rol ben ik in het grootste park van Rotterdam. Er wonen hier veel oude mensen. Die willen kleiner wonen of ze gaan dood.

Daarnaast heeft Zuid een gi-gan-tische potentie. Feyenoord city en het Hart van Zuid gaan er komen, en als de diversiteit eens benaderd wordt als kracht i.p.v. als bedreiging dan kan Rotterdam één van de grootste powerhouses van Europa worden. En mijn geliefde Crooswijk? Daar zitten de mensen nu opgezadeld met Amsterdammers en Utrecht-enaren die voor een relatief prikkie hun enclaves in Rotterdam komen stichten. Ik ken er zo’n paar. Mensen die zonder vooronderzoek in Crooswijk, de armste postcode van Nederland, wilden wonen en nu janken bij de gemeente dat er een kroeg met ‘enge mensen’ in hun straat zit. Een kroeg waar gewoon Crooswijkers een kelk met schuim komen happen na een week de wc’s te hebben geboend. Misschien dat we in Rotterdam na maart weer met een beetje daadkracht en met elkáár de stad de toekomst in kunnen laten stomen.