Terugblik Eeuwdag

Door: de Eeuwcommissie

30 oktober 2021, 7:00u. Het is de ochtend van de grootste dag van de eeuw. De dag waar wij als Eeuwcommissie al 13 maanden en 57 vergaderingen Qvan de dag, locaties die vastgelegd moeten worden, kaartjes die verkocht werden, locaties die afzegden en dus opnieuw moeten zoeken naar geschikte locaties, eindeloze persconferenties en toenemende spanning voor de dag waarop 1200 RSG’ers bij elkaar komen.

De avond ervoor hebben we afscheid genomen van elkaar om nog even een goede nachtrust te krijgen. In de realiteit werd de groepsapp gevuld met “ik kan eigenlijk niet slapen” en “JONGENS DE EEUWDAG IS ER ECHT”. Door alle onzekerheid hadden we niet meer gedacht dat deze dag ooit zou komen. Toch was het zo ver en dat realiseerden wij ons allemaal toen we om 7:00u in de Laurenskerk stonden te kijken naar hoe 50 man voor ons stoelen aan het uitzetten was. Toen gingen wij ook snel aan de slag: de Eeuwtentoonstelling werd opgezet, de programmaboekjes werden op de stoelen gelegd, de ingang om snel 800 man te scannen werd klaargezet en de portofoons werden in de oren gedaan.

Om 9:30u mochten wij iedereen scannen en een bandje geven waarmee ze de Laurenskerk binnenkwamen. We wisten niet helemaal hoeveel man er nou binnen was, totdat we zagen dat we al 700 man hadden gescand. Bizar dat er ook écht zoveel mensen waren gekomen. Om de ceremonie te openen, mochten we achter Tim Drijfhamer en het vaandel aanlopen, samen met het bestuur en erelid Myrna Njiokiktjien. Daarna hebben we mogen luisteren naar zeven speeches van Richard Mulder, Nick Habers, Lisa Schmitz, Catrien den Exter van den Brink, Ed Brinksma, Ron Bormans en Judith Bokhove. Alle zeven speeches uniek, maar wel met dezelfde strekking: wat voor mooie vereniging RSG eigenlijk is. Na een uitleg over het Eeuwcadeau, een klein filmpje van het gesprek met Guido Imbens en Lisa Schmitz die het mooie lint van de 10e Lustrumcommissie ontving, was het tijd voor de Eeuwboekuitreiking. Een mooie speech van Bart van den Bergh, de documentaire (die je na kan kijken op youtube en ook te vinden is op lustrumrsg.nl!) en het overhandigen van het eerste exemplaar aan de Praeses door het oudste en jongste lid maakten de mooie sfeer van de ochtend helemaal af.

En dit is het moment waar wij als commissie niet alles meer mee konden maken van het programma én waar de portofoons toch goed van pas kwamen. Op het moment van de lunch moest namelijk de laatste techniek naar de Kuip gebracht worden, maar moesten ook de benodigde dingen naar de plek van de boten gebracht worden en moest de aankleding van de avond ook nog vervoerd worden. Hierdoor werd de meeste communicatie alleen maar over de portofoon gedaan. Die ging om de minuut over: “wanneer leggen jullie aan?” “is mijn tas bij jou op de boot Mathilde?” “Wytze en Tom kunnen jullie mij zo helpen?” “ik sta nu op een ladder dus eigenlijk niet” en ga zo maar door. De dag ging sneller dan gedacht, want opeens was de inloop bij Maasgebouw de Kuip alweer aan de orde en was iedereen op de boot toch wel aangeschoten geraakt. Er zijn weinig momenten geweest waar we als commissie bij elkaar waren, maar om 5 over 9 is het ons toch gelukt om bij “RSG 100” een groepsfoto te maken.

Wat een geslaagde dag! Ondanks dat wij als commissie het feest op een andere manier hebben meegemaakt, hebben wij genoten van alle blije gezichten en kijken wij met gepaste trots terug op de Eeuwdag!

Door: Merel Makhija (2013)

Die beruchte zaterdagochtend rende ik rond een uurtje of 11:30 de kerk door op zoek naar Leon Verhoef. Mij was beloofd dat hij een fenomenale adter zou zijn. Nog voor het middaguur was ik compleet toegewijd aan het winnen van een bierestafette van een aantal CC’s. Terwijl de laatste klanken van het Frederikken nog door de kerk galmde, pakte ik mijn glas. Met mijn ogen op de paars verlichte kerktoren gericht, trok ik de ad van mijn leven. De uitslag laat ik even in het midden, maar de gave van de open keel waren we allemaal helaas verleerd. Zelfs Leon.

Ongeveer 48 uur later bevond ik mij op maandagochtend met Martijn in overleg. Na het verplichte rondje voetbaluitslagen en een korte inventarisatie van elkaars weekend, keken we in onze koffiebeker. Zeker nog half vol, maar ook zeker een kwartier niet meer aangeraakt. Gelijktijdig pakten we onze bekertjes op. In één grote slok tikte ik de beker lauwe koffie naar achteren met mijn ogen gericht op het grijze systeemplafond. Terwijl ik mijn kartonnen bekertje met een klap op tafel zette, zag ik naast me Martijn gepijnigd zijn laatste druppels wegdrinken. Duidelijk nooit lid geweest die jongen.

Door: Sandrina Bokhorst (1981)

“RSG – The Next Level”. Zo had de Eeuwdag ook kunnen heten. Wat ik op die dag heb mogen meemaken is een evenement dat trots liet zien dat RSG niet alleen 100 jaar bestaat, maar ook van plan is dat nog honderden jaren te blijven doen.

Het programma was een juiste mix van traditie en eigentijdsheid. Ik ben zelf ook uit zo’n generatie – de jaren ’80 – die op heel eigentijdse wijze met die tradities is omgesprongen.

Maar de grenzen tussen jonge en oude jaren, generaties en al die subculturen losten als vanzelf op. Ik heb genoten van het vanzelfsprekende gemakkelijke contact over de verschillen heen, allemaal gebonden door die RSG-identiteit. Want er zijn wel degelijk veel verschillen: RSG is nooit dezelfde gebleven. De sleutel zit hem in de elasticiteit, het aanpassingsvermogen aan de tijdgeest die de RSG-cultuur altijd heeft gekenmerkt.

Toen het bestuur met het vaandel de prachtige Laurenskerk binnenkwam – de perfecte Rotterdamse locatie voor het officiële gedeelte van het programma – voelde ik me trots. Achthonderd RSG-ers die met overtuiging het meest traditionele studentenlied aller tijden zingen: het Io Vivat. Ik voelde me verbonden met een eeuwenlange universitaire traditie.
En daar was ‘tie: de RSG-twist.

Veertig jaar geleden waren de contouren van het tweede couplet nog aanwezig (Dum nihil est in poculo..). We zongen het tot ergernis van de universiteitsbestuurders en andere verenigingen heel snel, zodat we altijd eerder klaar waren met het “sanitas!!”. Nu, in 2021, is daar nog slechts een chromatisch glijdende uithaal van over: “…. tás!!!!

Ik moest er erg om lachen. De moraal van dit verhaal: tradities zijn een uiting van je identiteit. En die moet je soms niet al te serieus nemen. Dat is de beste verzekering voor de toekomst.

Sandrina is oa Lid van Verdienste en oprichter van de Nesthor.