Column Joost Voeten: Wintersport

Uit: Nesthor Jaargang 29, editie 1 – maart 2020

Over twee dagen zit ik gedurende vier dagen in een huis ergens in Oostenrijk voor de traditionele wintersportvakantie. Overigens kon ik bijna het woord “traditionele” weglaten omdat de groepstext gehackt leek te zijn door een absolutely-no-fun-alliantie van JesseJugend- en Libellelezeressen. Na vijf keer checken en in mijn ogen wrijven, waren het echter nog steeds mijn vrienden die het gore lef hadden om te beginnen over plant-based wellness, minder vlees eten en Dry January. Een van de heren presteerde het om foto’s van z’n eten te posten. Misschien dat je ‘dinnetjes van de ayurvedische yogavereniging daar wat mee kunnen, ik wil je vriendelijk doch dringend verzoeken dat soort dingen te vergezellen van een waarschuwing voor schokkende content. Als ik katten- of konijnenvoer wil zien, ga ik wel naar de website van de plaatselijke dierenwinkel. Gelukkig rijdt de man in kwestie een diesel. CO2-compensatie werkt immers twee kanten op. Kick-off voor de traditionele wispo is de rit naar de bestemming in Oostenrijk, die over het algemeen bestaat uit Flitsmeisterend door Nederland rijden en dan laagvliegend door Duitsland onder het genot van genoeg Redbull om de hartslagmeter van een Fitbit op te blazen. Na aankomst boodschappen doen waarbij de schijf van vijf (Weizen, worst, chips, eieren, spek, snoep) de boventoon voert, om vervolgens het grote klemmen, peuzen, drinken in te zetten. Deze eerste avond wordt gebruikt voor een poging de heer Breedijk net zo’n paars hoofd te geven als in 2001 door hem enorme hoeveelheden Jagermeister te voeren, om het littekenweefsel op onze levers op te warmen en om de greatest hits te spelen qua domme gesprekken. De volgende ochtend, na het met trillende handjes en een spijker in je harses innemen van bovengenoemde eieren, spek, ontstekingsremmers, vitaminen, pijnstillers en koffie, volgt de rit in een te volle skibus waarvan de verwarming op standje ‘surface of the fucking sun’ staat. Gelijk dat saunaatje meegepakt. Alleen door jarenlange training van onze reflexen en het dragen van onze goggles komen we dan met al onze ogen intact aan bij de gondel, waar – afhankelijk van het tijdstip – een rij staat van tussen de 200 en 400 meter bestaande uit schuimpjes die niet doorhebben dat ze met ski’s op de nek de draaicirkel van een stadsbus hebben. De gondel wordt, net als alle andere liften, bediend door boeren die met dezelfde blik naar alle toeristen kijken als Ivan Drago naar zijn tegenstanders: if he dies, he dies. Werkelijk de enige reden om een lift stop te zetten of uit hun hokje te komen, lijkt te zijn als een lijk de flow van de rij onderbreekt dan wel het uitstappunt blokkeert.

Nou, stukje boarden dan maar. We zijn er nu toch. Piste, lift, piste, lift, piste, lift, piste. De monotonie van deze riedel wordt slechts onderbroken door een paar dingen. Allereerst zijn er de stoeltjesliften uit de Aggressor3000-serie, tweezitters die een hap uit je kuiten lijken te nemen. Ten tweede zijn er de sleepliften, die niet alleen omhoog maar ook omlaag gaan, waardoor snowboarders de unieke ervaring krijgen van hun testikels die de buikholte in worden geduwd terwijl ze wanhopig de kabel achter zich vast proberen te houden. Ten derde lunch die bestaat waterige bolognese, bereid en geserveerd door mensen die iedereen in het Duits grommend toespreken. En als laatste de Talabfahrt, bevolkt door honderden dronken mensen op weg naar meer bier en bedekt met sneeuw die nog niet als Slush Puppy geserveerd zou worden in een snackbar in Lagos. Après ski, meer greatest hits, te hard schreeuwen en te veel Weizen drinken zodat restaurant en appartement vanaf dag 1 gevuld worden met het soort gifgas dat zelfs niet in WO1 gebruikt zou zijn. Lather, rinse, repeat gedurende vier dagen. Hierna volgt het zwaarste deel van wispo: de laatste avond. Een avond die begint om een uur of 14.00, want moe en oud. Kenmerkend voor de laatste avond is het gebrek aan vast voedsel, omdat iedereen de godganse tijd de leste blijft bestellen, met alle gevolgen van dien wanneer de boys om 23.30 de après-skihut verlaten.

Ik ga niet in details treden, maar kan vertellen dat het een enkele keer voorkomt dat verwarde witte mannen de taxichauffeur weten te overtuigen dat het allemaal goedkwam omdat er al gespuugd was buiten de taxi. Douchen, slapen, spullen inpakken en lekker 950 km terugsturen. Je kunt je voorstellen dat ik na vier jaar skiën in het gedisneyficeerde Colorado ontzettend veel zin heb in dit oldschool-avontuur.