Column Joost Voeten: Fastfood

Uit: Nesthor jaargang 27, editie 2, juni 2017 

Fastfood. Omdat je af en toe wat anders wil dan bbq-brisket, omdat salade meer voor konijnen dan voor mensen is, omdat je voor ontbijt die T-bonesteak met eieren niet weg krijgt in tien minuten, omdat crawfish season voorbij is of omdat het met jouw Spaans te lang gaat duren om tacos barbacoa te scoren bij de tacotruck met de enorme flatscreen aan de buitenkant waarop Univision staat te blèren met een dame erin wiens Engels nog slechter is dan jouw Spaans. 

Wonen in de Verenigde Staten, en dan specifiek in Texas, betekent een paar dingen: allereerst zijn er binnen een straal van 500m ongeveer vijftien fastfoodketens (en een Texmex-tent met gratis chips en salsa, maar dat is een andere column) en ten tweede is een portie, vooral bij de ketens die hun roots in Texas hebben, groot genoeg om een klein Brabants dorp in een foodcoma te helpen. Voorbeelden van dat laatste punt: bij persoonlijke favoriet Whataburger is een medium soft drink een liter, uiteraard met gratis refills. Bij Five Guys heeft een portie patat iets weg van een papieren Big Shopper gevuld met een kilo of vijf gefrituurde aardappels.

Vanwege de enorme hoeveelheid vetoutlets, is het handig om de verschillende opties af te wegen aan de hand van je stemming, tijdstip, liquiditeit en hoeveelheid verdovende middelen in lichaam. Zo is Taco Bell wat je krijgt als je de proefkeuken van je bedrijf bevolkt met prettig gestoorde wetenschappers en de deur op slot doet nadat je een boekje LSD-zegels naar binnen hebt gegooid. Dan staan er dus taco’s op je menu waarvan de tacoschelp een ei of een gefrituurde kipfilet is. Dat alles spoel je weg met een lichtgevend azuurblauw drankje. Tevens serveren de beste mensen voor $5 een doos eten met een voedingswaarde van ongeveer 1500 kilocalorieën. Budgetvriendelijk! De concullega’s van Jack in the Box doen hetzelfde voor klanten die meer van de weed dan de LSD zijn. Sterker nog, er is daar een speciaal deel van het menu voor ingericht. Op het eerste gezicht is dat eufemistisch omschreven als ‘Late Night Food’, maar na enig doorklikken zie je ‘Munchie Meal’ staan. Geen reden om je te haasten terwijl je het gevoel hebt in de bank te zinken; de lieverds zijn 24/7 open. Social media-liefhebber en niet vies van ijs of milkshake eten met patat in plaats van een lepel? Wendy’s heeft van alle ketens de meest bijdehandte kenau weten te strikken om het Twitter-account te beheren en hun Frosty’s zijn maar vijftig dollarcent. Als In-N-Out de Californische pensionado met een hang naar eenvoud en vroeger is, dan is Whataburger de Texaan in de opgehoogde Superduty pick-up-truck met een shotgun achter de bestuurdersstoel. Alles is groter, luider en Texaanser bij Whataburger. Altijd open, altijd mogelijk om je eten te personaliseren. Jalepeños op je burger? Bacon, kaas en een chicken strip? Tuurlijk. Chicken biscuits voor ontbijt. Ja, graag wat van die honey butter erop. Een bestanddeel van die honey butter is waarschijnlijk crack; iedereen zou het liefst de hele emmer op tafel hebben. Biscuits and gravy? You got it. Taquitos? Si, señor. En nadat je hebt besteld, komt er iemand langs aan tafel met servetjes (voor het eten van een gemiddelde hamburger heb je er ongeveer 500 nodig, tenzij je een cheeseburger als kledingstuk wil dragen) en een tray met ketchup en spicy ketchup. Altijd spicy nemen. Enige vegetarische opties zijn een tosti kaas of een garden salad.

Ok, genoeg. Ik denk dat duidelijk is waar dit heengaat en bovendien heb ik geen tijd om alle 2700 fastfoodrestaurants in Houston te behandelen. Fastfood: prima te kanen, overal verkrijgbaar, maar tenzij je wil eindigen in een elektrische Walmartscooter met een zuurstoftank achterop en een rugzakje diabetes type 2-medicijnen, eet je het beter maar niet drie keer per dag elke dag. Fastfood: de reden dat elke supermarkt een heel schap maagzuurremmers heeft. Fastfood: waarom praktisch 1/3 van alle tv-spotjes medicijnen aanprijst.

Goed, nu heb ik honger.