Column Joost Voeten: Commercials

Uit: Nesthor jaargang 27, editie 4, november 2018

Reclames hier zijn hilarisch. Niet de tv-reclames, die zijn net zo vervelend als in Nederland (heeft die bolle van de Plus nog een baan?) en beperken zich in de US voornamelijk tot commercials over auto’s, benzinestations (want als je een plaatje met specs van wat een zuinige auto is in Texas aan die krullenbol van GroenLinks laat zien, eindigt hij alfalfa kauwend in foetushouding onder de douche. Anders geformuleerd, als je het verneukt bij Greenpeace of het WNF word je naar het kantoor in Houston gestuurd volgens mij. Wegenbelasting is overigens een uitvinding van satan. Ik dwaal af.), fastfood met aanbiedingen waarbij je voor 5 dollar een hoeveelheid eten krijgt waarmee je een 30-voets-zeecontainer kan vullen en medicijnen tegen brandend maagzuur, diabetes, hoge bloeddruk en bloedverdunners. Typisch, dat laatste.

TelSell is van een iets hoger niveau dan in Nederland,maar dat kan ook mijn perceptie zijn omdat ik in Nederland alleen TelSell keek als ik terugkwam van RSG, bezopen terwijl ik een shoarma aan had. Hier is er een TelSell-reclame waarin ze een moerasboot doormidden zagen met een slijptol, die weer lijmen met de superglue die ze willen slijten en dan gaan varen tussen de alligators. Je kan er schijnbaar ook muurtjes mee metselen. Zulk soort dingen doet mijn zwarte, cynische BC-hart dan weer een beetje sneller kloppen. Oh, ik vergeet bijna de political attack ads die deze maand helemaal hip zijn, want verkiezingen 6 november. Als ik die moet geloven willen de Democraten het liefst dat Texas wordt overlopen door bloeddorstige moordenaars die dan ook nog eens meer belasting gaan betalen voor hun kettingzagen en is Republikein Ted Cruz een alien die mogelijk in verband kan worden gebracht met de moord op Kennedy. Op zich vermakelijk, maar dan wel in de zin van die keer dat je heel erg moest lachen omdat een of andere gestoorde zat te poepen op het perron van Gerdesiaweg. Echt best is het allemaal niet. Sterker nog, vanwege de enorme frequentie van reclames heb je na een tijdje tv al snel de neiging om eens lekker je ogen uit te poetsen met een fles bleek en een bol staalwol.

Nee, lieve lezers. Het zijn de lokale radiocommercials waar u het dient te zoeken. Het liefst in het Spaans, waar ik geen kak van versta maar ik begrijp het heel goed. Een emotionele ervaring.

Ok top 3. Op nummer 3 vinden we een autoverkoper die net zo’n flessentrekker is als alle andere autoverkopers, maar bij deze flessentrekker houd je er een soort van warm gevoel aan over. En dat heeft dan weer alles te maken met zijn naam. Done Deal Bobby Neal. Ja, laat het maar eens een paar keer van je tong rollen en je voelt dat Done Deal Bobby Neal de waarheid is. Met het accent van de beste man kun je boter smelten en die naam… Die naam zorgt ervoor dat oude omaatjes met het check book in de trillende handjes naar ome Bobby gaan om een Chevy te kopen die na 425 miles stil komt te staan langs de I-45.

Op nummer 2 een klassieker en plaatselijke held Jim McIngvale a.k.a. Mattress Mack. Onverstaanbaar. Echt. Wat ik ervan begrijp, schetst het beeld van een onverbeterlijke gokker met te veel geld. Bijna alle actuele gebeurtenissen worden aangegrepen (Astros, Texans, verkiezingen) om een spotje te maken in de trant van: koop een matras van minimaal 3000 dollar en als het team of de kandidaat van je keuze wint, is de matras gratis. Het spotje klinkt ongeveer alsof er een os wordt verzopen in het zwembad van Zoetermeer-West gevolgd door de woorden it’s free, free, free. Mattress Mack verkoopt overigens niet alleen matrassen en alles wordt dezelfde dag geleverd. Hoe dat werkt heb ik geen idee van, want ik vermoed dat zijn handschrift niet veel beter is dan zijn dictie.

Tot slot de absolute nummer 1, the people’s champ (niet Paul Wall, shout out), een letselschadeadvocaat, El Martillo Tejano, the Texas Hammer himself: Jim Adler. Jim spreekt zijn spotjes niet in maar schreeuwt de longen uit zijn lijf. Ik waardeer de inzet. Jim belooft in elk spotje dat hij verzekeringsmaatschappijen als een dolle hond net zolangbewerkt met een sloophamer tot ze betalen waar JIJ RECHT OP HEBT. Na 30 seconden ben ik bereid om voor deze koning door een muur te rennen. Kers op de taart en reden waarom dit niet echt een competitie was, is dat Jim een tweelingbroer heeft: Bill. Bill die net als Jim praat/schreeuwt alsof hij na minderen op een pakje Javaanse Jongens per dag zit met een Texaans accent waarmee je automatisch bent ingeschreven voor het calf roping event van de Houston Rodeo. Alle drie deze toppers maken het verkeer van Houston een stuk draaglijker.